U Mostaru je postojalo trideset različitih vrsta zanatskih udruženja, od kojih neka datiraju još od 1762.godine, kao što su pekari (ekmekdžije), krojači (terzije), obućari (baškmadžije), kožari (ćurčije), tkači (ćebedžije), zlatari (kujundžije), kovači (timurdžije), štavljači (tabadžije), brijači (berberi) i zidari (dunđeri). Najveći dio tradicionalnih zanatskih aktivnosti odvija se u sklopu starog bazara i predstavlja atrakciju za strane i domaće posjetitelje, koji tu dolaze da bi kupili izvanredne i karakteristične proizvode od kože, bakra, plementith metala, platna itd., svi ručno rađeni. Razvoj ovih zanata u Mostaru počinje odmah po dolasku Turaka u XV vijeku, sa transformacijom grada iz srednjovijekovne utvrde u urbani centar. Otomanski utjecaj, zahvaljujući razvijenim tehnikama obrade i već postojećim udruženjima, bio je odlučujući za razvoj lokalnog zanatstva, o kome se dobar glas proširio po cijelom carstvu.
Posebno su se cijenili filigranski radovi zlatara i srebrara, proizvodi od bakra, štavljača i kožara, čiji su se proizvodi izvozili i doprinosili razvoju trgovine. Svaka od zanatskih grupacija posjedovala je svoje ulice unutar čaršije (ekvivalentne arapskom “suq”-u, pijaci na otvorenom, bez krovova), koje su se nazivale po vrstama aktivnosti koja se u njima obavljala. I danas, mnoge ulice su poznate po tim starim nazivima, kao što su Kujundžiluk ili Tabhana. Na osnovi visokog nivoa kvalitete mostarskih umjetnina, čija izrada se duboko uvukla u tkivo grada, ovi zanati se smatraju sastavnim dijelom mostarske tradicije. Svaki turist koji posjeti grad ne može a da ne ostane opčinjen maestralnim radovima ovih zanatlija i profinjenošću njihovih rukotvorina.